...en hoe! De tijd vliegt en is niet bij te houden! En de veranderingen ook niet.
Schreef ik de vorige keer nog dat ik Koos Werkeloos was, nu werk ik weer 12 uur per week. Deze baan biedt alle uitdaging die ik zoek, in een leuke omgeving, met leuke collega's. En het mag dan met 12 uur nog geen vetpot zijn, maar het is heerlijk om weer aan de slag te zijn en ach, ik vind nog wel wat voor erbij.
En naast dat ik weer aan het werk ben, hebben we ondertussen ook onze pup, Hugo, in huis. 2,5 week is hij alweer bij ons en nu al niet meer weg te denken. Een ondeugende bol energie, die je aardig wat laat rennen. Een knuffelende haarbal, die het liefst de hele dag geaaid wordt.
Maar ook een eigenwijs mannetje dat mij het bloed onder de nagels vandaan kan halen...
De afgelopen 2 weken heb ik zoveel over mezelf geleerd! Zo weet ik bijvoorbeeld dat ik niet goed tegen vroeg opstaan kan. Ik ben echt geen ochtend mens. En 6 uur is toch écht te vroeg! Dat wist ik eigenlijk al wel, maar de afgelopen weken hebben dat toch ook wel duidelijk aangetoond.
Ook heb ik dingen van mezelf ontdekt, die wél goed zijn om bij stil te staan. Zo kan ik erg gefrustreerd raken als Hugo mij iets probeert duidelijk te maken en ik begrijp hem niet. Ik heb graag controle over dingen (dat wist ik al wel over mezelf ;) ) en met Hugo kan dat niet altijd.
Maar wat me in het begin het meest frustreerde was het idee tegen dovemans oren te praten. Natuurlijk wéét ik dat een pup de commando's nog niet kent. En natuurlijk wéét ik dat Hugo nog niet meteen begrijpt wat ik wil als ik hem buiten in het gras zet.
Maar wáárom moet hij, als we net weer binnen zijn, zijn drolletje draaien in de hoek van de kamer?!? En waarom plast hij nu niet gewoon in het gras, maar moet dat over zijn lekker zachte fleece?!?
Ik had toch gezegd dat hij dat niet moest doen...
Geduld, ik wist niet dat ik het had. Maar met een paar diepe ademhalingen kwam er zowaar een beetje naar boven drijven. Geduld... Een geheel nieuwe ervaring voor mij. Het is er nog niet altijd als ik het nodig heb, ik geloof dat mijn geduld ook van uitslapen houdt. Vooral 's ochtends is mijn lontje wat korter. En laat Hugo dan nou net barsten van energie na een lange nacht stilliggen.
Het is wel goed voor mij.
Goed om af en toe stil te staan bij mezelf en te bedenken waar ik sta en wie ik ben. En zo af en toe een spiegel voorgehouden krijgen is goed, het geeft me de kans verder te ontwikkelen en te groeien.
En zo gaan we verder... Een hele andere richting ingeslagen dan ik verwacht had, maar erg tevreden over de kant die we nu opgaan. Ben benieuwd wat voor verrassingen we verder nog tegen gaan komen, laat maar komen!
