Gewoon even ontspannen

"Er is lichamelijk geen oorzaak te vinden, dus je moet gewoon even ontspannen.", zei de dokter, toen ik 4 maanden terug volledig verkrampt voor hem zat. 'Prima, gaan we doen.' dacht ik. Dus met dat advies onder de arm ging ik weer naar huis, om daar te beginnen aan een periode van verplichte ontspanning.

Thuis ging ik het advies van de dokter eens wat grondiger ontleden. "Je moet gewoon even ontspannen". Het lijkt een simpel advies, maar het opvolgen bleek moeilijker.

Het begon al met het woord 'moeten'. Mensen die mij wat beter kennen, weten dat het woord 'moeten' bij mij nogal wat weerstand oproept. Als ik iets moet, zit er druk op. En ik hou niet van druk, kan er ook niet zo goed tegen. Het liefst schuif ik het dan helemaal aan de kant en doe ik helemaal niets meer. En niets doen klinkt lekker, maar als je weet dat je eigenlijk iets moet, werkt het allerminst ontspannen.
Maar, om toch iets met het advies te kunnen, heb ik het omgebogen, naar "ik wil graag ontspannen'. Ik wil tenslotte beter worden en op deze manier is er geen druk meer van buitenaf. Het is iets geworden wat ik wil bereiken.

Dus het advies was nu: "Ik wil graag gewoon even ontspannen".

Ook dat bleek nog lastig. Want 'gewoon even ontspannen', hoe doe je dat eigenlijk? Ontspannen is tenslotte een nogal abstract begrip. Wanneer ben ik ontspannen, waarvan word ik ontspannen? Zomaar allerlei vragen die de revue passeerden. Maar de antwoorden bleven achter.

Mijn eerste poging tot ontspanning faalde. Ik ging op bed liggen (want in bed liggen is tenslotte ontspannend) en ontspannen. "Ontspan... ontspan... kom op, Christianne, je kunt het! Ontspan nou gewoon even! ONTSPAN!!!".

Dit is het verraderlijke aan ontspannen. Hoe harder je het probeert, hoe minder het werkt. Het heeft een volledig averechts effect.

Uiteindelijk ben ik er wel achter gekomen. Ik heb ontdekt hoe ik kan ontspannen. Hoe? nou, eigenlijk is het heel simpel. Leuke dingen doen! Leuke dingen, waar geen druk achter zit en waar geen oordeel aan hangt. Het hoeft niet goed, het hoeft niet snel, het hoeft niet mooi, het hoeft niet beter, het hoeft niet eens en het moet al helemaal niet!

Maar ik wil het. Ik wil het doen en dat ontspant me!

Nu moet ik hierbij wel zeggen, dat het enige moeite en tijd heeft gekost, voor ik dit ontdekt had. Het is zo simpel, maar eigenlijk te simpel om het zelf te bedenken. Mijn fysiotherapeute heeft mij hier erg bij geholpen, maar ook Mindfulness heeft hier een grote steen aan bijgedragen. Maar uiteindelijk moet je zelf gaan ontdekken wat voor jou ontspannend werkt en waarom.

Maar ik ben er nog niet! Want weten wat ontspannen is, betekent nog niet dat je ook ontspannen bent. Maar de fundering is er, nu kan ik gaan bouwen. En hoe lang het duurt voordat er weer een stevig huis staat? Geen idee. Maar tot die tijd moet ik niets. Ik wil...

Ik ben, dus ik schrijf...

Ik ben Christianne en ik schrijf. Liedjes, gedichten, verhalen, dagboeken, wat je maar wilt. Geef mij een pen en papier en ik schrijf...

Alles komt aan bod. Mijn gevoel en mijn emoties, mijn gedachten en hersenspinsels. Maar soms heb ik ook de behoefte om 'domme dingen' op te schrijven. Wat ik gegeten heb, hoe laat ik opgestaan ben of wat me opgevallen is op straat.

Geef mij een pen en ik schrijf...

De laatste paar jaar was de pen leeg. Er kwam niets uit, de inkt was op. Was het een writer's block? Had ik er geen behoefte aan? Was ik er te lui voor? Het zou allemaal zomaar kunnen, maar feit is dat ik de afgelopen 4 of 5 jaar weinig tot niets op papier kreeg.

Tot pas geleden...

Er zaten me wat dingen dwars en ik kreeg de tip erover te schrijven, een dagboek bij te gaan houden. 'Daar heb ik helemaal geen behoefte aan', was mijn antwoord. Maar toch, omdat ik altijd zoveel schreef, heb ik de pen weer gepakt. Ik heb een mooi boekje gekocht en ben ervoor gaan zitten. Er zat zoveel in mij hoofd, maar eruit kwam het niet.

Ik besloot maar gewoon te beginnen, net als nu. Pen op papier en zien waar ik uitkomt. Nog geen 5 minuten later had ik 6 pagina's volgeschreven en er kwam nog meer, veel meer... Het is nu 3 weken geleden en het eerste dagboek is bijna vol.

Hoezo, geen behoefte aan schrijven?!?

En nu, na een inspirerend gesprek met een lieve vriendin, heb ik de stap gezet om dan ook maar eens online mijn verhalen te delen. Mijn verhalen over alles!

Soms zal het lang zijn, soms kort. Soms serieus en andere keren zal het nergens over gaan. Ik ben benieuwd.

Ik zet mijn pen op papier (of in dit geval: mijn vingers op het toetsenbord) en we zullen zien waar het uitkomt...

Veel leesplezier!