Niet volgens plan

Daar lig ik dan: afdeling 3, kamer 6. Naast mij druppelt het infuus de fysiologische zoutoplossing in mijn arm. Uitdrogen is er niet bij!

Toch wel even iets anders dan gepland. Lekker naar de Harz, met de stoomtrein naar de top van de Brocken, mooie stadjes bezoeken en vooral lekker naar buiten met Hugo. Maarja, dat ging dus even niet door. Verplichte rust nu, in een ziekenhuisbed...

Ik geloof niet dat ik me ooit zo beroerd voelde als de nacht dat ik ziek werd. Ik heb eerder zo'n pijnaanval gehad, maar deze keer ging het gepaard met hyperventilatie. En dat ken ik niet! Het was me thuis wel door mijn hoofd geschoten, dus ik heb nog als een gek in een boterhamzakje zitten puffen. Ik hoorde echter dat er een hele tactiek zit achter het ademen in een zakje. Ik deed het niet goed.

Half 4 's nachts is echter ook niet het moment om je meer te gaan verdiepen in de techniek van het 'zakjepuffen'.

Dus, zoals Laurens het zo mooi beschreef, klonk ik als de stoomboot van Sinterklaas toen we besloten naar het ziekenhuis in Oldenzaal te rijden. In de auto benoemden we nog de mogelijkheid van een longontsteking. Hoe erg kun je ernaast zitten! Pijn is misleidend.

Uiteindelijk met 2 prikken, in beide benen één, vertrokken naar de eerste hulp in Enschede. Al mijn ingewanden zijn daar uitvoerig bestudeerd. Longfoto en een echo van alle ingewanden. En het is waar: echte schoonheid zit van binnen. Alle ingewanden waren schoon en mooi.

De dokter vandaag gaf echter toe dat ik niet zo heel echo-geniek ben, want waarschijnlijk zit er toch iets in de galblaas. Om er achter te komen of ik echt verstopte stenen in mijn galblaas heb, mag ik binnenkort terugkomen voor een endo-echoscopie. Gelukkig in slaap, want dat schijnt geen pretje te zijn. En als ze die dan vinden, dan een operatie om de galblaas te verwijderen. Die schijnt, net als je blinde darm, niet zo belangrijk te zijn.

Je zou toch eigenlijk verwachten dat ze dan ondertussen wel mensen zouden gaan kweken zonder deze 2 organen! Aan de andere kant, op deze manier heeft de dokter ook weer wat te doen, zo tussen kerst en oud en nieuw.

En nu? Nu lig ik hier, naast de infuuspaal. Op de Maag-darm-leverafdeling. Waar iedereen voor mijn gevoel net iets te lang op het toilet zit en er net iets teveel bussen luchtverfrisser verbruikt worden.

Gelukkig ligt er rechts naast mij een dienblad, met 2 beschuitjes. Hopelijk gaat dit ook helemaal goed, kan ik rustig de nacht door en morgen na de warme lunch naar huis. Zodat ik oudejaarsavond in ieder geval lekker op de bank kan vieren, thuis! Want dat is mijn voornemen voor het nieuwe jaar, thuis wakker worden!

Time flies

...en hoe! De tijd vliegt en is niet bij te houden! En de veranderingen ook niet.

Schreef ik de vorige keer nog dat ik Koos Werkeloos was, nu werk ik weer 12 uur per week. Deze baan biedt alle uitdaging die ik zoek, in een leuke omgeving, met leuke collega's. En het mag dan met 12 uur nog geen vetpot zijn, maar het is heerlijk om weer aan de slag te zijn en ach, ik vind nog wel wat voor erbij.

En naast dat ik weer aan het werk ben, hebben we ondertussen ook onze pup, Hugo, in huis. 2,5 week is hij alweer bij ons en nu al niet meer weg te denken. Een ondeugende bol energie, die je aardig wat laat rennen. Een knuffelende haarbal, die het liefst de hele dag geaaid wordt.

Maar ook een eigenwijs mannetje dat mij het bloed onder de nagels vandaan kan halen...

De afgelopen 2 weken heb ik zoveel over mezelf geleerd! Zo weet ik bijvoorbeeld dat ik niet goed tegen vroeg opstaan kan. Ik ben echt geen ochtend mens. En 6 uur is toch écht te vroeg! Dat wist ik eigenlijk al wel, maar de afgelopen weken hebben dat toch ook wel duidelijk aangetoond.

Ook heb ik dingen van mezelf ontdekt, die wél goed zijn om bij stil te staan. Zo kan ik erg gefrustreerd raken als Hugo mij iets probeert duidelijk te maken en ik begrijp hem niet. Ik heb graag controle over dingen (dat wist ik al wel over mezelf ;) ) en met Hugo kan dat niet altijd.

Maar wat me in het begin het meest frustreerde was het idee tegen dovemans oren te praten. Natuurlijk wéét ik dat een pup de commando's nog niet kent. En natuurlijk wéét ik dat Hugo nog niet meteen begrijpt wat ik wil als ik hem buiten in het gras zet.

Maar wáárom moet hij, als we net weer binnen zijn, zijn drolletje draaien in de hoek van de kamer?!? En waarom plast hij nu niet gewoon in het gras, maar moet dat over zijn lekker zachte fleece?!?

Ik had toch gezegd dat hij dat niet moest doen...

Geduld, ik wist niet dat ik het had. Maar met een paar diepe ademhalingen kwam er zowaar een beetje naar boven drijven. Geduld... Een geheel nieuwe ervaring voor mij. Het is er nog niet altijd als ik het nodig heb, ik geloof dat mijn geduld ook van uitslapen houdt. Vooral 's ochtends is mijn lontje wat korter. En laat Hugo dan nou net barsten van energie na een lange nacht stilliggen.

Het is wel goed voor mij.

Goed om af en toe stil te staan bij mezelf en te bedenken waar ik sta en wie ik ben. En zo af en toe een spiegel voorgehouden krijgen is goed, het geeft me de kans verder te ontwikkelen en te groeien.

En zo gaan we verder... Een hele andere richting ingeslagen dan ik verwacht had, maar erg tevreden over de kant die we nu opgaan. Ben benieuwd wat voor verrassingen we verder nog tegen gaan komen, laat maar komen!

Koos werkeloos

Door verschillende mensen werd ik er op subtiele wijze aan herinnerd dat mijn laatste blog toch alweer enige tijd geleden is. Klopt! Dus hoog tijd voor iets nieuws. Hoewel, nieuws... Zoveel gebeurt er niet als je Koos werkloos bent (of in mijn geval beter Roos werkeloos).

 Want dat is toch wel iets wat momenteel een grote rol speelt in mijn leven: het zoeken naar nieuw werk. De eerste maanden van mijn werkloze leven ben ik druk aan het studeren geweest. De cursus tot Life Coach heb ik afgerond, met mooie resultaten. Het doel is om uiteindelijk daarmee een eigen praktijk te beginnen. Helaas heeft dat in Duitsland nogal wat voeten in aarde, dus het plan is nu om eerst maar ergens een inkomen te zoeken en dan daarnaast de praktijk op te starten.

De banenzoektocht is dus een feit.

2 Sollicitaties per week is het streven en ik moet zeggen, dat lukt me aardig. De ene week is er meer te vinden dan de andere week, maar die 2 gemiddeld haal ik wel. Van de instanties hier hoef ik gelukkig geen zinloze sollicitaties te doen, dus op mijn brakke knietjes gaan om stratenmaker te worden hoeft gelukkig niet. En als betonvlechter hoef ik, hoe creatief de baan ook klinkt, ook niet aan de slag te gaan (terwijl ik toch altijd gek was op scooby-doo-creaties maken).

Feit blijft dat je elke week voor je gevoel meer afwijzingen binnen krijgt dan je aan sollicitaties verstuurt.

Positief blijven is dan af en toe lastig. Twijfel en onzekerheid steken toch met regelmaat de kop op. Gelukkig heb ik met de jaren geleerd me niet teveel door deze monsters te laten opvreten. Natuurlijk mag ik balen van de afwijzingen, want een afwijzing is nooit leuk. En sommige vacatures zijn gewoon echt leuk!

 Maar elke afwijzing is ook een kans...

Een kans op een nog leukere baan, want sommige vacatures zijn best ok, maar om oud te worden met die baan is niet altijd mijn droom. En als ik dan toch afgewezen wordt op een erg leuke functie, tja, dan baal ik natuurlijk even stevig. Maar niet te lang!

Werkloze dagen duren erg lang als je baalt namelijk!

 Gelukkig leveren deze dagen ook een hele hoop positieve dingen op, waar ik veel energie uit haal; dingen die me blij maken! Zoals mijn diploma voor Life Coach, heerlijke dagjes aan het water in de zon, fietstochtjes door de omgeving, mooie wandelingen en een hoop geklus in en om het huis. En natuurlijk straks ons eigen leuke hondje, Hugo. Dus hoe vervelend het werkzoeken ook kan zijn, deze periode levert me ook veel op. En daar geniet ik dan maar even extra van!

 En wie weet waar dit mij brengt! Wellicht is deze periode wel mijn roltrap naar de maan... ;)

Een nieuw begin...

Het is 1 mei. Bij de buren zijn alle rolluiken nog naar beneden. Het is de dag van de Arbeid, dus alle Duitsers zijn vrij. Mijn eerste officiele werkloze dag is op de dag van de Arbeid. Ironisch....

Maar het is een mooie dag, de zon schijnt en het is tijd voor een nieuw begin.

Het afgelopen half jaar ben ik ziek geweest. Overspannen, Burn-out, Burn-under; noem het wat je wilt, maar feit is dat ik mezelf een beetje kwijt was. De laatste maanden hebben dan ook in het teken gestaan van MIJ. Wie ben IK, wat wil IK? Samen met een fysiotherapeut, psycholoog en maatschappelijk werkster ben ik de jungle in gegaan op zoek naar de top van de berg.

Soms was het prachtig, mooie tropische bloemen en de top in zicht. Dan ineens bleek het een doodlopende weg te zijn. Ik moest weer een stukje de berg af, om opnieuw een poging te doen de top te bereiken. En de top is in zicht. Ik ben er nog niet, ik zit nog ergens in de jungle. Maar ik heb een mooi plekje gevonden, waar ik rustig kan zitten, me bewust kan zijn van mezelf en mijn omgeving en waar ik kan genieten. Dit plekje bevalt me wel!

 Een nieuw begin...

Ik ben begonnen met hardlopen. Dat gaat zo goed dat ik zelfs geinvesteerd heb in betere schoenen en een hartslagmeter. Ik vind het zowaar leuk om 's ochtend om half 7 op te staan, om dan rond half 8 in de morgenzon door het park te rennen.

 En ik ga studeren, een opleiding tot Lifecoach. Ook ga ik me richten op het zoeken van een nieuwe baan. In een richting waarbij ik met mensen werk. Begeleiden, coachen, helpen... De exacte richting is nog niet duidelijk. Het ligt er ook aan wat er op mijn pad komt. Maar dat ik met mensen wil werken is duidelijk.

Een nieuw begin...

Het is spannend ook. De uitkering is nog niet rond en ook als die wel rond is, wordt het krap. En er knaagt toch ook iets: wat als ik geen baan vind, wat moet ik dan? Maar ik ben ervan overtuigd dat we er door komen, Tim en ik, samen. What doesn't kill you, makes you stronger! Alles sal reg kom..

Een nieuw begin...

Hierbij wil ik ook iedereen bedanken, die me het afgelopen half jaar heeft geholpen. Goede gesprekken, simpele tips, een gezellige dag, een leuke tweet, of een lief smsje... Sommige gebaren groot, andere klein, maar allemaal waardevol! De meeste van jullie zullen niet eens gemerkt hebben wat je voor me betekent hebt. Maar neem van me aan, dat als je mijn blog leest, jij waarschijnlijk ook één van diegenen bent geweest! Dus bedankt!

 Een nieuw begin...

 Ik ben er klaar voor, ik heb er zin in!

Stan Meyer Blues

Van God Los: een prachtige Nederlandse film, gebasseerd op het verhaal van de bende van Venlo. Veel mensen kennen deze film over Stan Meyer; Een rustige jongen, die door omstandigheden de verkeerde vrienden krijgt en uiteindelijk een aantal heftige "klusjes" voor zijn kiezen krijgt.

Een indrukwekkende film en vooral als je niet van de standaard Nederlandse film houdt, echt een aanrader.

Maar wat ik vooral indrukwekkend vind aan deze film, is de aftiteling. Speciaal voor deze film schreef Daniel Lohues het nummer 'Stan Meyer's Blues' en dit nummer is te horen onder de aftiteling. Het nummer is minstens net zo indrukwekkend als de film en de laatste keer dat ik het hoorde, schoot me door mijn hoofd dat het me fantastisch nummer leek om te zingen.

Eén probleem...

Het nummer is in het Drents en dat spreek ik niet zo best. Vandaar dat ik besloot het nummer naar het Engels te vertalen. Samen met mijn muzikale vriend Nico ben ik er een middag voor gaan zitten. Geen simpel klusje, kan ik je vertellen. De tekst is prachtig, beeldend en als een gedicht. En daar zit het probleem in. Letterlijk vertalen is geen optie.

Voorbeeld:

Een stukje van de originele tekst is "De lucht was knal oranje, en de wind zat net verkeerd".
Letterlijk vertaald zou dit zijn "The sky was very orange and the wind came from the wrong side". Ofzo...

Geen optie, natuurlijk! Dus zijn we aan het puzzelen gegaan om de essentie van de tekst gelijk te houden en er dus een vrije vertaling van te maken.

Binnenkort gaan Nico en ik een studio opzoeken om het nummer op te nemen. Tot die tijd, zullen jullie het met onze tekst moeten doen:

Stan Meyer's Blues

What is this?
What went wrong?
Was it me?
Not a doubt
Is it guilt that’s really guilty?
What’s the value of this truth?
The dusk came in quite early
And the heaven’s just too blue

‘nother brick
Closing in
Feelings building up inside
Don’t want to hear another thing
The devil was pretending
To be the angel that I knew
The dusk came in quite early
And the heaven’s just too blue

Well, I don’t care,
No, I don’t care
No, I don’t care ‘bout the time that I have sinned and never cried
Well, I don’t care
No, I don’t care
Unbound by god I fight
But I don’t care

No one knows
Do they care?
A lot of minds
Unaware
I’m implausible as suspect
That is where it all went wrong
The dusk came in quite early
And the heaven’s just too blue…

Toen ik een jaar of 15/16 was, heb ik veel gedichten geschreven. Sommigen zijn zo slecht, dat ik niet denk dat mensen ze ooit zullen lezen. Over anderen ben ik na al die tijd nog steeds tevreden.

Een aantal gedichten uit deze laatste categorie wil ik graag met jullie delen. Sommige gedichten zijn best heftig en ik heb ook hard getwijfeld welke gedichten ik wel of niet wil delen. Maar uiteindelijk zijn al deze gedichten een deel van mij. Hoe heftig, droevig of triest ze ook zijn, deze gedichten reflecteren een periode uit mijn leven.
Ik heb 5 gedichten gekozen, die allemaal een andere periode in mijn leven weergeven.

Ik ben erg benieuwd naar wat jullie ervan vinden...

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik dwaal door het leven
kijk eens links
kijk eens rechts
En dwaal verder
over het pad
vol keuzes
Vooruit
achteruit
Ik weet niet waar te gaan

Ik ben verdwaald...

(Typisch gevalletje "pubertijd")

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Een luchtballon
zwevend door de nacht
de luchtballon
waarop ik wacht
Om samen mee te zweven
door storm, orkaan en zon
samen lekker zweven
onze eigen luchtballon

Als deze eenmaal dalend is
en wij op sterven na dood
en jij me huilend optrekt
een traan als bloed zo rood
Dan zal ik je ziel zien
zwevend met de wind
de mijne naast de jouwe
de liefde die ons bindt...

(ooit geschreven als poëzie-album gedicht)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Op de drempel
een stap
verwijderd van het mooie
van het eeuwige
wankel
maar je staat
blijft staan
voor ons
twijfelt
weet niet wat te doen
En dan kijk je om
zwaait
groet
en verdwijnt...

Tot ziens,
lieve oma...

(Geschreven voor de begrafenis van mijn lieve Oma Middelkamp)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Als dit het leven is,
zwart,
leeg,
alleen...

Als dit maar even is,
het leven,
kort
en kaal...

Als dit gegeven is,
het leven...

Neem het terug

Gelukkig sta ik tegenwoordig wat positiever in het leven, maar zo heb ik mij niet altijd gevoeld...)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Ik mis je
meer dan ik iemand ooit gemist heb
Ik mis je
omdat jij niet bent waar ik ben
Ik mis je
gewoon

Ik mis je
omdat jij mij ook mist

(De 'jij' uit dit gedicht, is de man waarmee ik nu alweer jaren getrouwd ben. Dit gedicht is uit de eerste maanden van onze liefde)

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

Note: Alle gedichten zijn letterlijk overgenomen van wat ik toen geschreven heb. Ik heb geen enkele wijziging doorgevoerd.

Gewoon even ontspannen

"Er is lichamelijk geen oorzaak te vinden, dus je moet gewoon even ontspannen.", zei de dokter, toen ik 4 maanden terug volledig verkrampt voor hem zat. 'Prima, gaan we doen.' dacht ik. Dus met dat advies onder de arm ging ik weer naar huis, om daar te beginnen aan een periode van verplichte ontspanning.

Thuis ging ik het advies van de dokter eens wat grondiger ontleden. "Je moet gewoon even ontspannen". Het lijkt een simpel advies, maar het opvolgen bleek moeilijker.

Het begon al met het woord 'moeten'. Mensen die mij wat beter kennen, weten dat het woord 'moeten' bij mij nogal wat weerstand oproept. Als ik iets moet, zit er druk op. En ik hou niet van druk, kan er ook niet zo goed tegen. Het liefst schuif ik het dan helemaal aan de kant en doe ik helemaal niets meer. En niets doen klinkt lekker, maar als je weet dat je eigenlijk iets moet, werkt het allerminst ontspannen.
Maar, om toch iets met het advies te kunnen, heb ik het omgebogen, naar "ik wil graag ontspannen'. Ik wil tenslotte beter worden en op deze manier is er geen druk meer van buitenaf. Het is iets geworden wat ik wil bereiken.

Dus het advies was nu: "Ik wil graag gewoon even ontspannen".

Ook dat bleek nog lastig. Want 'gewoon even ontspannen', hoe doe je dat eigenlijk? Ontspannen is tenslotte een nogal abstract begrip. Wanneer ben ik ontspannen, waarvan word ik ontspannen? Zomaar allerlei vragen die de revue passeerden. Maar de antwoorden bleven achter.

Mijn eerste poging tot ontspanning faalde. Ik ging op bed liggen (want in bed liggen is tenslotte ontspannend) en ontspannen. "Ontspan... ontspan... kom op, Christianne, je kunt het! Ontspan nou gewoon even! ONTSPAN!!!".

Dit is het verraderlijke aan ontspannen. Hoe harder je het probeert, hoe minder het werkt. Het heeft een volledig averechts effect.

Uiteindelijk ben ik er wel achter gekomen. Ik heb ontdekt hoe ik kan ontspannen. Hoe? nou, eigenlijk is het heel simpel. Leuke dingen doen! Leuke dingen, waar geen druk achter zit en waar geen oordeel aan hangt. Het hoeft niet goed, het hoeft niet snel, het hoeft niet mooi, het hoeft niet beter, het hoeft niet eens en het moet al helemaal niet!

Maar ik wil het. Ik wil het doen en dat ontspant me!

Nu moet ik hierbij wel zeggen, dat het enige moeite en tijd heeft gekost, voor ik dit ontdekt had. Het is zo simpel, maar eigenlijk te simpel om het zelf te bedenken. Mijn fysiotherapeute heeft mij hier erg bij geholpen, maar ook Mindfulness heeft hier een grote steen aan bijgedragen. Maar uiteindelijk moet je zelf gaan ontdekken wat voor jou ontspannend werkt en waarom.

Maar ik ben er nog niet! Want weten wat ontspannen is, betekent nog niet dat je ook ontspannen bent. Maar de fundering is er, nu kan ik gaan bouwen. En hoe lang het duurt voordat er weer een stevig huis staat? Geen idee. Maar tot die tijd moet ik niets. Ik wil...